فیلم هندی ؛روز زمین و نانی برنگ آرامش

فکر کنم قبلا هم بهت گفته بودم  ؛ بعضی وقتها که بد جوری اخبار بد و ناراحت کننده بهم فشار میاره دلم میخواد که یا فیلمهای

 Steven Seagal

استیون سیگال رو ببینم یا یک فیلم هندی . دلیلشم اینه که توی این فیلمها همیشه یکی پیدا میشه  که همه آدم بدا رو میزنه و میشونه سر جاشون . یا توی فیلمهای  هندی هر حرکت نا شایستی که انجام میشه بلافاصله یا رعد و برق میشه یا یک اتفاقی که طرف فوری به خودش میاد که آدم خوبی بشه .یا اینکه مادر ی که موهاش سفید شده در حالی که بقیه صورت و هیکلش کاملا جوونه بعد از سالها  پسرگمشده اش  رو از روی یک خال یا یک نشان انگشتری پیدا میکنه . آخرش هم با یک رقص و آواز به خوبی  و خوشی تمام میشه

اما اینکه این اتفاق در واقعیت بیوفته و اونم نه از طریق خال یا نشانه فامیلی بلکه فقط با «گوکل ارت » خیلی جالب میشه

جریان از این قرار بوده که در سال ۱۹۸۶ یک پسر بچه  پنج ساله هندی به اسم  سارو

Saroo

که به کمک برادرش توی  قطارها رو جارو میزده . یک شب دیر وقت در یکی از  این قطار ها خوابش میبره . وقتی که از خواب بیدار میشه هر چی میگرده برادرش رو پیدا نمیکنه . سوار قطار بعدی میشه .

چون فکر میکرده که برادرش با اون قطار رفته  اما اینطور نبوده و بعد دوباره

 توی قطار خوابش میبره  و ۱۴ ساعت بعد تو کلکته بیدار میشه  و میفهمه که گم شده همینجور هراسون

  راه میوفته تو خیابون و از این و اون سراغ برادرش رو میگیره که طبیعتا به نتیجه نمیرسه .این در حالی بوده که بعلت بیسوادی  حتی اسم شهری که توش زندگی میکرده رو نمیدونسته

مجله بی بی سی نوشته بود که ؛ سارو بعد از مدتی قبول میکنه که نمیتونه به شهرش و پیش مادرش برگرده . چند وقتی رو  با گدایی در شهر میگذرونه که  به یک یتیم خونه سپرده میشه . بعد از یک مدتی هم  یک زن و شوهر اونو به فرزندی قبول میکنن  که ببرنش به   استرالیا .  سارو  بعد از سالها که دیگه بزرگ شده بود ه تصمیم میگیره که مادرش رو پیدا کنه

 شروع میکنه با گوکل ارت دنبال محل کودکیش گشتن که طبیعتا کار آسونی نبوده  چون اصلا اسم شهرش رو نمیدونسته .  حدسی اسمهای شهر هایی رو که با سرعت قطار اونزمان با کلکته  ۱۴ ساعت فاصله داشتن رو پیدا میکنه .  دردسرت ندم بالاخره شهرشو  رو که یک چیزی حدود ۱۲۰۰ کیلومتربا کلکته فاصله داشته  رو پیدا میکنه.   با یک عکس بچگیش راه میوفته میره به شهرش . بعدم به کمک همسایه ها که آدرس جدید مادرش رو میدونستن بلاخره بعد از ۲۵ سال میرسه به مادرش . البته جریان مفصل تر از این بود اما نتیجه کار و موضوع دقیقا همون فیلم هندی بود. یعنی شما اگه یک موزیک متن هندی روی این جریان بذاری دیگه همه چیز کامله .

خب بهتره که از حال و هوای فیلم هندی دربیای و بریم سر دستور این هفته .

به مناسبت اینکه من  ۲۲ اپریل و روز زمین ؛ و کلا هرچیزی که به زمین مربوط باشه رو  دوست دارم یک  پیش غذا که خیلی خوش رنگه و رنگش  یه جورایی به آدم آرامش میده رو درست میکنم .

به امید اینکه هم ما بازمین مهربون باشیم و هم زمین با ما

موادی که برای  «پیش غذایی به رنگ آرامش»   لازم داری

عشق                     بمقدار کافی

مهربانی به زمین         به اندازه تمام نعمتهایی که از زمین به ما میرسه

نان باگت                   یک د ونه

نخود فرنگی پخته شده      یک فنجون

روغن زیتون اعلا           ۱/۴ فنجون

سیر نازنین له شده         یک حبه درشتش

پنیر پارمیزان پودر           دو قاشق غذا خوری

نعنای تازه  ریز شده           ۱/۴ فنجون

سرکه بالزامیک        یک قاشق غذا خوری

پنیر ورقه مازارلا       هر چقدر صلاح میدونی

اول از همه شما محبت کن و نانها رو برش بزن با قلم مو روشون رو روغن زیتون بزن  و بذار در فر تا برشته بشن . تا این اتفاق بیوفته شما بیکار نشین ؛ نخود ها رو بهمراهی سیر عزیز ؛ نمک ؛ روغن زیتون ؛ سرکه بالزامیک و وپنیر پارمیزان در یک کاسه بریز و با پشت چنگال حسابی له شون کن . بعدم نانها رو در بیار ؛ از این مواد خوشمزه بذار روش  و با گذاشتن پنیر مازارلا کار رو کامل کن . در قشنگترین ظرف خونت بذار  و در کنار اونی که دوست داری نوش جان کن .

به امید اینکه ما با زمین مهربون باشیم و دنیا با ما سازگار و همه در آرامش باشند

تا دوشنبه دیگه با زمین مهربان باش

برای رسیدن به سفره اینترنتی فیس بوک اینجا کلیک کن