چهار گوشه های شیرین

  دستم را روی سردیه سنگ سُر میدهم و برای نمیدانم چندمین بار از بودنش توی جیب روپوشم مطمئن میشوم سنگ مرمری صاف؛ اینقدر بزرگ است که لبه دوطرف جیبم را دوباره پاره که